Eindelijk breekt de dag aan waarop onze meiden de kogel door de kerk kunnen jagen en het kampioenschap binnen kunnen slepen. Afgelopen week mocht het team dan ook eindelijk beginnen aan het maken van de spandoeken. Op hun thuisbasis Eikendonk verzamelde het meidencollectief zich, gehuld in oude kleding, om met spuitbussen, kwasten, verf en oude lakens de aanmoedigingsdoeken te versieren. Op zulke dagen wordt nog eens duidelijk dat dit team niet alleen collega’s van elkaar zijn op zaterdag maar ook buiten het veld een onwijs tof vriendinnenclubje is.

Met de spandoeken en de (kinder)champagne in de kofferbak reisden we vandaag af naar Oisterwijk om het op te nemen tegen de nummer 3 van de ranglijst. Het kostte weinig moeite om de champagne koel te houden, want de buitentemperatuur was onder nul. Het veld was dan ook bedekt met een vorstlaagje. WSC begon voor de verandering en gebrand op het binnenharken van de gouden medaille, eens een keer redelijk aan de wedstrijd. En zonder de tegenstander te onderschatten (ze bezetten niet voor niets bronzen plek) stond daar vrij vlot een 0-2 voorsprong. Toch leek het team vanaf dat moment een klein beetje inspanningsmentaliteit te lekken, want de scherpte nam enkele minuten zienderogen af. Uiteraard profiteerde Trinitas hier optimaal van en passeerde ons middenveld en de achterhoede vrij eenvoudig en maakte ook zonder veel moeite de aansluitingstreffer.
Dit was voor onze meiden echter voldoende om weer even bij de les gebracht te worden. Het verdere verloop van de eerste helft was vooral een fantastisch samenspel en qua doelpunten maakten de meiden er een showtje van. De ene nog mooier dan de andere parel werd binnengeschoten. Toch maakten de Oisterwijkers het ons niet makkelijk. Voor de rust werd het evengoed wel 1-5. Desondanks liet de aanhang de spandoeken nog even in de tassen. Ge wit ooit nooit nie.... als de meiden er met de pet naar gaan gooien in het slot zou Trinitas zomaar nog eens langzij kunnen komen en roet in het kampioenfeest kunnen gooien.

In de tweede helft knalde WSC lekker door. Ze wilden vooral doorgaan met het maken van fraaie doelpunten en de trukendoos werd hiervoor opengetrokken. Toch werden ze hierin met regelmaat gehinderd door ingrijpen van de scheids. Uiteraard wederom alle lof voor deze vrijwilliger die zijn vrije zaterdag opoffert voor het spelplezier van een groep meiden, maar ook volgens de 12e man zat hij er zo nu en dan toch behoorlijk naast met zijn oordeel. Een indirecte vrije trap die werd afgekeurd op basis van direct inschieten, terwijl deze treffer toch echt vooraf ging aan een breedte passje (zo bevestigde ook de tegenstander), een terugspeelbal van een Trinitas speelster op een WSC-ster in buitenspelpositie werd afgefloten terwijl dit niet als buitenspel aangemerkt mag worden. En zo waren er nog een aantal kleinere puntjes. Maar het mocht de pret niet drukken. Niemand liet zich in de tweede helft nog aan de kant zetten (één uitzondering daargelaten) en we denderden daardoor lekker door. Toen met nog ongeveer 10 minuten te spelen de 1-7 prijkte wist de massaal meereisde WSC aanhang het zeker; dit gingen ze niet meer weggeven! De spandoeken werden uitgerold en de champagne werd klaargezet. Dit ontging de meiden op het veld ook niet en links en rechtst werd breed geglimlacht. Tot scoren kwam het daarna niet meer, maar na het eindsignaal barste de vreugde los!!! WE ARE THE CHAMPIONS MY FRIENDS!!!!!
Na het feestje op het veld en het jonassen van trotse coach Blankestijn ging het feestje in de kleedkamer nog even door. Dit keer met Jip en Janneke champagne, maar de eveneens trotse ouders hielden hun harten nu al vast voor de kampioensfeestjes over een paar jaar, want dit is niet de laatste keer dat dit team prijzen gaat pakken, mind you!

Na de met-kleren-aan-douchen-traditie-als-je-kampioen-wordt, konden we om een uur of 12 weer aanmeren in Waalwijk waar zich zo mogelijk nog meer fans verzameld hadden voor de huldiging. In polonaise en begeleid door het wonderschone clublied van WSC, confettikanonnen en vooral luid applaus werden de kampioentjes binnengehaald. Na de mooie huldigingswoorden van jeugdcoördinator Stijn was het uiteraard tijd voor friet, nog meer champagne, nog meer muziek, en nog meer feest..... het bleef nog lang onrustig aan de Akkerlaan.

Ondanks het hoge doelsaldo (met nog 1 wedstrijd op de kalender: + 75) en het gegeven dat het dit team links en rechts makkelijk af leek te gaan, was het een bewogen Seizoen. Het was sowieso een seizoen van veel blessures, ongewoon veel blessures! Een seizoen waarin veel dingen goed zijn gegaan en andere dingen voor verbetering vatbaar zijn. Een seizoen waarin door onvoorwaardelijk fanatisme van iedereen ook veel goed is gedaan en andere dingen misschien anders of handiger hadden moeten worden aangepakt. En zo valt er elk seizoen weer veel te leren!
Onder aan de streep is het allerbelangrijkste, dat dit weer het seizoen van ONZE meiden was. ONZE trots!! 13 meiden die onwijs veel plezier beleefden aan elkaar, aan het spelletje, aan alle nevenactiviteiten en aan hun trouwe supporters. Meiden die er elke week staan... 3 keer in de week. Meiden die alleen bij bijzondere gevallen verstek laten gaan, want; “als je wilt shinen in het licht, moet je zweten in het donker” (Memphis Depay)
De komende week daarom gewoon weer trainen voor de laatste wedstrijd van het seizoen.